ایران…

انسان ایرانی موجود عجیبی‌ست. هروقت دستش به دهانش رسیده، سودای دوردست‌ها به سرش زده و در سودای دوردست‌ها هرچه در خزانه داشته خرج قشون‌کشی کرده و به فقر و فاقه افتاده و چون زورش به فرمانروایی که این بلا را به سرش آورده نمی‌رسیده، جلوی مهاجمانی که ایران را ضعیف یافته بودند و سودای تصرفش را داشتند، فرش قرمز پهن کرده. (ادامه…)

جای عجیبی‌ست این پارک اتابک. مثل تاریخِ ما و هویت ما غایب از نظر است، حتا از بالای پل حافظ، که لسان‌الغیب است، نمی‌شود توش را یک دلِ سیر دید. البته اگر بزنی کنار و چشم بیندازی، شاید یک چیزهایی ببینی. اما کی می‌رود روی پل ماشین‌رو که از آنجا محوطه‌ای فراموش‌شده را دید بزند. روی پل گازش را می‌گیری و می‌روی که برسی آن‌طرفش. می‌روی که به یک جایی برسی. خاصیت اصلی پل همین است! (ادامه…)