قصه‌ی بقا

داستان سوم در مجموعه‌ی هشت داستان «حفره»ی قاضی ربیحاوی است. «حفره» روایتی است اول شخص از یک قربانی که او را واداشته‌اند به خودش شلیک کند. او هم سربازی ایرانی در جنگ با عراق است و هم سربازی عراقی در جنگ با ایران؛ بالای حفره‌ای می‌ایستد و خودش را که ترس‌خورده ته آن نشستهْ می‌زند. (ادامه…)

محمد رضا صفدری با «سنگ سیاه»ش دومین نویسنده‌ی مجموعه‌ی هشت داستان است. «سنگ سیاه» و و آثار بعدی صفدری در دهه‌ی شصت، نمونه‌ی خوبی است از آن چه گلشیری ساده‌سازانه در مقدمه‌ی هشت داستانْ حرکت نویسندگان جوان به سوی دوری از نگاه دوقطبی خوانده‌بود. (ادامه…)

نوشتهٔ ماه قبل گفتگوهایی از جمله دربارهٔ تداعی اصطلاح «بقا» برانگیخت. به‌رغم تُنِ منفی این اصطلاح میان انقلابیون دهه‌های چهل و پنجاه و هواداران آنها، «بقا» در نوشتهٔ من کلمه‌ای است که رابطهٔ میان نویسنده و متن و خواننده را در شرایط اختناق تعریف می‌کند. بدون تلاش برای «بقا»، اثری از خرده‌فرهنگ سکولار روشنفکری و مبارزاتی پس از انقلاب نمی‌ماند. (ادامه…)

این حکم کلی هوشنگ گلشیری در مقدمهٔ مجموعهٔ هشت داستان (۱۳۶۳) است.1 عبارت‌های او بی‌چون و چرایند: «همهٔ آنها»، «اوج خلاقیتشان»، «تنها می‌خواستند»، «همهٔ هستی»، «همهٔ مسائل». حکمش آن‌قدر قاطع است که تنوع آثار ادبی پیش از انقلاب را نادیده می‌گیرد. (ادامه…)